Wat moet je doen als je kind geen contact met je wil?

Het overkwam Anne. Ze heeft altijd een hele hechte relatie gehad maar haar twee zoons. De jongste was een zorgenkindje. Hij kwam veel te vroeg ter wereld en had een leerachterstand. Daarbij was hij vaak ziek. Tussen zijn eerste en tiende levensjaar lag hij regelmatig in het ziekenhuis. De oudste was 3 jaar ouder en was een makkelijk kind. Hij zeurde nooit en was al vroeg zelfstandig. Anne deed erg haar best alle ballen hoog te houden, en probeerde dat alles zo normaal mogelijk verliep voor haar gezin. Ze was een liefdevolle en betrokken ouder, niks was haar te veel.

Haar relatie kwam onder druk te staan. Haar man is toen de kinderen 11 en 14 waren bij haar weggegaan. Hij werd verliefd op een ander. De band tussen Anne en haar kinderen werd alleen maar sterker. Ondanks het verdriet en alle zorgen redden ze zich samen prima.

Toen haar oudste 16 was, ging hij experimenteren met softdrugs. Anne probeerde sturing te geven en met hem in gesprek te blijven maar haar grip op hem begon ze te verliezen. Toen hij 19 was leek hij compleet ontspoord te zijn. Hij had het studentenleven ontdekt, zat op kamers, maar maakte er een puinhoop van: hij dronk te veel, hij gebruikte met grote regelmaat drugs en had forse schulden.

Zijn vader bleef hem financiëel ondersteunen waardoor hij zijn middelengebruik in stand hield. Anne heeft alle wegen bewandeld om de situatie te keren. Ook heeft ze diverse hulpverleningsinstanties ingeschakeld, maar niets hielp. Haar zoon keerde zich steeds meer van haar af.

In de beperkte contactmomenten kreeg ze verweten dat ze er niet voldoende voor  hem was. Dat hij nooit wat goed kon doen volgens zijn moeder. Hij was niet voor rede vatbaar, alleen maar boos. Anne was met stomheid geslagen, ze voelde zich machteloos en verdrietig. Waar was het toch misgegaan? Ze heeft het gevoel gefaald te hebben en voelde zich schuldig. Maar tegelijkertijd wist ze niet wat ze fout heeft gedaan.

Herken je je in dit verhaal?

Besef dan goed :Het ligt niet aan jou. Het zijn de omstandigheden. Je hebt je kind niets aangedaan. Je hebt net als Anne vanuit liefde gehandeld. Je hebt geen schade berokkend aan je kind, of expres iets verkeerds gedaan.

Wellicht zoek je erkenning en begrip van mensen om je heen. De mensen begrijpen vaak niet wat je echt doormaakt. Alleen degenen in soortgelijke situaties begrijpen je echt.

Je voelt je intens bedroefd en kwetsbaar en misschien houd je de schijn op. Je wordt heen en weer geslingerd door verdriet en woede of andere intense emoties. Dat is begrijpelijk.

Je zult te maken hebben met mensen die tegen je zeggen dat je het los moet laten. Dat je vertrouwen moet hebben. Dat je het een plekje moet geven. Allemaal goed bedoelde adviezen. Waar je weinig mee kunt. Niemand kan van jou verwachten dat jij zoiets ingrijpends als de breuk met je kind los kan laten of, een plekje kan geven.

Wat heb jij nodig ?

Allereerst is het van belang dat je – als je daar behoefte aan hebt – hulp zoekt om te kijken hoe je met deze ingrijpende dingen kan omgaan. Een psycholoog of coach kan jouw pijn en verdriet niet wegnemen en heeft ook geen invloed op jouw kind. Maar je kan wel samen kijken hoe je met deze intense gevoelens kan omgaan op een voor jou gezonde manier. Zodat je de grip op je leven wat terugvindt.

Anne heeft geleerd hoe ze met deze pijn kan omgaan. En wat ze vooral heeft geleerd is niet meer naar zich zelf te oordelen. Wat milder naar zichzelf te zijn. Dat helpt haar in haar proces. Het is natuurlijk niet zo dat ze nooit meer verdrietig is. Haar pijn is intens en regelmatig wordt ze overvallen door deze hevige emoties. Dat is o.k. Ze staat zichzelf toe verdrietig te zijn en te voelen wat ze voelt.

Vaak roept men:: Waar rook is is vuur! Dat is een feit : Er is een vuurtje. En er is rook waarneembaar. De kans dat het een klein vuurtje was dat gedoofd had kunnen worden is reëel. Maar dat alles lag niet alleen aan jou.  Realiseer je dat jouw kind dezelfde nare gevoelens ook ervaart maar dat niet aan durft toe te geven of het gewoonweg niet kan benoemen. Het is er misschien nog niet aan toe om naar zichzelf te kijken. Misschien omdat het nog te jong is om dat überhaupt te kunnen. Het puberbrein is nog ongeveer tot de 23^e leeftijd in ontwikkeling.

Besef dat juist het feit dat je kind zich van je afkeert juist een teken van liefde is. Meestal is het een afweerreactie. Omdat jij degene bent waarbij hij of zij zich het veiligst voelde. Omdat jij je kind altijd het gevoel gaf dat je er voor hem of haar was. Onvoorwaardelijk. Juist omdat je zo dichtbij komt kan zo’n gedrag ontstaan.

Het klankbord is ook een belangrijke helpende factor. Dat kan bij een hulpverlener zijn of iemand in je eigen omgeving, een familielid, vriend of kennis.

Waar Anne veel behoefte aan bleek te hebben is in contact te komen met ouders die zich in dit verhaal herkennen. Die ook het contact met hun kind missen en machteloos staan. Die zonder oordeel of oplossingen met haar hierover kunnen praten. Die niet denken: “komt ze nu alweer met dit verhaal”. Die het echt snappen omdat ze ervaringsdeskundige zijn.

En dat deed ons besluiten een oproep te plaatsen

Herken je jezelf een beetje in dit verhaal? Heb je ook geen contact met je kind doordat hij of zij deze verbinding om welke reden dan ook verbroken heeft? En heb je de behoefte om met gelijkgestemden hierover te praten? Tijdens een kop koffie of een wandeling bijvoorbeeld. Eenmalig of met regelmaat ?

Wij kunnen je in contact brengen met lotgenoten die jou helemaal begrijpen. Mocht je hierin geïnteresseerd zijn of hier nog wat meer over willen weten, stuur dan een mail naar info@psychocarevenlo.nl of bel ons:  06 41685437. Wie weet kunnen we jou in contact brengen met Anne, of een andere ouder en kun je op die manier je gevoelens of ervaringen delen.

Je kan ook het contactformulier invullen.